Zakonnicy przybyli tutaj w 1720 roku, a siedem lat później król August II oddał im budynek dawnej mennicy wraz z przyległym terenem.

Szybko okazało się, że mennica jest za mała. Ruszyła zbiórka na powiększenie szkoły. Okoliczna szlachta przekazała hojne darowizny. W roku 1729 ukończono pierwsze skrzydło z przeznaczeniem na rezydencję Jezuitów, natomiast drugie, mieszczące szkołę, zostało ukończone w 1751. Budynek dawnego kolegium, możemy oglądać do dzisiaj.

Ceglany gmach konwiktu, składający się z rezydencji, szkoły i oficyny, powstał na niewielkiej parceli przy murze miejskim. Jego krzywizna narzuciła szkole specyficzny, łukowaty kształt. Był on niegdyś  misternie udekorowany: m.in. poprzez ustawione na cokołach kamienne popiersia świętych jezuickich i kamienne wazony. Znajdziemy tu także portale flankowane jońskimi pilastrami. Rezydencję wieńczyła drewniana wieżyczka, w której zawieszono tzw. dzwonki studentów.