Pałac Bielińskich to jedna z najpiękniejszych barokowych rezydencji Warszawy. Jego właściciel, marszałek Franciszek Bieliński, przy boku króla założył w 1757 r. jurydykę, czyli prywatne miasteczko, nazwane od jego nazwiska Bielinem. Główną arterią wśród nowo rozplanowanych ulic tego miasteczka była Bielińska, czyli późniejsza Marszałkowska. Jakub Fontana, spolonizowany syn Giuseppa, projektant planu i zabudowy Bielina, był również twórcą rozbudowy pałacu Bielińskich, która trwała od około 1741 do 1760 roku. To podczas tej rozbudowy wprowadzono do wystroju ornamentykę w stylu rokoko.
Bielino podupadło po śmierci marszałka, wraz z upadkiem Rzeczpospolitej. Od 1816 roku w pałacu mieściła się Szkoła Prawa i Komisja Rządowa Sprawiedliwości. A po nich Szkoła Podchorążych Jazdy oraz prywatne mieszkania zamożnych najemców z kręgów politycznych i przemysłowych. Działały tu liczne towarzystwa i przedsiębiorstwa. Minister rządowej komisji sprawiedliwości Feliks Łubieński, osiedlił w zabudowaniach gospodarczych kompleksu Żydów eksmitowanych z ulic ówczesnego śródmieścia, przenoszonych później na Muranów.
W następnych latach pałac, pełniący rolę czynszówki, w dalszym ciągu podupadał. Na jego zapleczu od 1858 roku funkcjonowała ogródkowa restauracja „Tivoli”. Ostatecznie w roku 1895 dawna rezydencja marszałka Bielińskiego została wyburzona. Jej miejsce zajęły trzy wysokie kamienice, zniszczone podczas powstania warszawskiego. Dziś o jej istnieniu przypomina jedynie tablica Miejskiego Systemu Informacji umieszczona na ścianie tasiemcowego biurowca numer 27.