Przez długie wieki Opolanie wierzyli, że wypływająca ze źródełka woda leczy różne dolegliwości. Mówiono, że leczy chorą cerę, dodaje urody, poprawia tembr głosu, pomaga w chorobach gardła, a nawet chroni od plotek i pomówień oraz wzmacnia więzi małżeńskie. Nie można było jednak z niego korzystać częściej niż raz w roku. W miejscu żarliwych kazań Wojciecha, jeszcze w X stuleciu, wybudowano świątynię. Najpierw pełniła ona rolę kościoła parafialnego, by potem przez wiele wieków należeć do dominikanów. Dziś funkcjonuje tu parafia pod wezwaniem Matki Boskiej Bolesnej i świętego Wojciecha właśnie. Mieszkańcy Opola zwą go „kościołem na górce”. Studnia swój współczesny wygląd zawdzięcza dwóm opolskim artystom: Marianowi Molendzie i Witowi Pichurskiemu. Odsłonięto ją w 2006 roku. Mierzy blisko pięć metrów, a jej podstawą jest 60- centymetrowa zabytkowa, pochodząca z 1835 roku cembrowina. Z niej pnie się w górę pięć kolumn ze wspornikami w postaci atlasów. Wśród postaci okalających kopułę są: sam święty Wojciech, książę biskup Jan Kropidło oraz książęta piastowcy: Bolesław II Bolko, Władysław Opolczyk oraz Kazimierz I Opolski. Na jej szczycie stoi natomiast strażnik dobrej wody, czyli pretorianin ubrany w strój rzymski.