To świątynia filialna, należąca do  parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Lasowicach Wielkich.
Gdy pod koniec XVIII wieku w okolicy powstawały pierwsze huty i osady (w tym Kolonowskie i – wówczas osobno – Fosowskie) równocześnie kwitł przemysł na całym Górnym Śląsku. Sprawiło to, że z państw niemieckich napływało w te strony wiele rąk do pracy. Często były to ręce, a raczej dusze - ewangelickie. Następnie, w wyniku podziału Górnego Śląska po I Wojnie Światowej, przybyli kolejni, a ziemie te stały się świeżo uformowaną granicą wschodnią Niemiec. Nadal jednak Kolonowskie nie miało swojego kościoła skupiającego ewangelików.
Jednak w 1926 roku, w Opolu, odbywał się konwent duchownych, którzy dostrzegli potrzebę wsparcia dla ewangelików na ziemiach wschodnich. Łatwo nie było, ale rok później było już wiadomo, że znajdą się na to środki. Działkę pod budowę świątyni kupiono 1927 roku, a już pod koniec 1928 roku w kościele odprawiano pierwsze msze.
Niestety, wraz z wybuchem wojny w 1939 roku, Wehrmacht zarekwirował kościelne dzwony w celach wojennych, przetapiając je na broń.
Po wojnie znaczna część ewangelików opuściła tę część Śląska, ale – w dużej mierze – dzięki kościołowi katolickiemu udało się zachować tę świątynię dla potomków ewangelików, którzy ponad 100 lat na nią czekali.